wielka łapa z kosmosu trzyma mnie za kark.

pseudooptymizm rozlał się po pokoju z siłą tsunami

nie wiem której nitki myśli mam się złapać

beztrosko zwisają z sufitu koślawe wspomnienia

boję się że jak któreś z nich pociągnę niebo zawali mi się na głowę

te powyciągane dłonie które czekają na uścisk żeby rozerwać mi żyły

przesuwam się po pokoju omijając królicze nory

kraina czarów w remoncie

boję się że mogę wpaść nie w te drzwi w które powinnam

tam nie częstują herbatą

raczej winem z kodeiną

boję się że świat straci zarysy

boję się że ja stracę zmysły

boję się że przestanę mieć jakikolwiek wpływ na rzeczywistość

boję się że jak następnym razem zawiesi mi się serce nie da się go naprawić.

na kozetce leżę sobie

myśli unikam

słów też bo słowa lubią ze mnie drwić